Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za zmarłego ojca Jana w 11 rocznicę śmierci, za zmarłych z rodziny oraz dusze w Czyśćcu cierpiące.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 731 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio libri Sapiéntiæ: Prov 8, 22-35
Dóminus possedit me in inítio viárum suárum, ántequam quidquam fáceret a princípio. Ab ætérno ordináta sum, et ex antíquis, ántequam terra fíeret. Nondum erant abýssi, et ego iam concépta eram: necdum fontes aquárum erúperant: necdum montes gravi mole constíterant: ante colles ego parturiébar: adhuc terram non fécerat et flúmina et cárdines orbis terræ. Quando præparábat coelos, áderam: quando certa lege et gyro vallábat abýssos: quando aethera firmábat sursum et librábat fontes aquárum: quando circúmdabat mari términum suum et legem ponébat aquis, ne transírent fines suos: quando appendébat fundaménta terræ. Cum eo eram cuncta compónens: et delectábar per síngulos dies, ludens coram eo omni témpore: ludens in orbe terrárum: et delíciæ meæ esse cum filiis hóminum. Nunc ergo, filii, audíte me: Beáti, qui custódiunt vias meas. Audíte disciplínam, et estóte sapiéntes, et nolíte abiícere eam. Beátus homo, qui audit me et qui vígilat ad fores meas cotídie, et obsérvat ad postes óstii mei. Qui me invénerit, invéniet vitam et háuriet salútem a Dómino.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 1, 26-28
In illo témpore: Missus est Angelus Gábriël a Deo in civitátem Galilaeæ, cui nomen Názareth, ad Vírginem desponsátam viro, cui nomen erat Ioseph, de domo David, et nomen Vírginis María. Et ingréssus Angelus ad eam, dixit: Ave, grátia plena; Dóminus tecum: benedícta tu in muliéribus.

Msza (Gaudens gaudebo)
Ofiara ku czci Niepokalanej jest szczytowym punktem dzisiejszej uroczystości. Introit. Po klęsce, którą grzech zadał ludzkości, po raz pierwszy daje się słyszeć pieśń triumfalna i radosna wyrywająca się z ust Niepokalanej Oblubienicy Bożej, po raz pierwszy jasny promień światła pada na mroki ziemskie. Już samo słuchanie owej pełniej polotu melodii daje nam odczuć głębię szczęścia, które wyraża się w tym śpiewie. Dla kapłanów ma on szczególne znaczenie: szaty liturgiczne, które codziennie przywdziewają, są wymownym symbolem wewnętrznej „szaty zbawienia„. Tak mógłby też nowo ochrzczony śpiewać po chrzcie św., tak mogłoby mówić każde dziecię Boże, skoro pomyśli o łasce uświęcającej: o uzbrojeniu łaski otrzymywanym na chrzcie św., w bierzmowaniu i Eucharystii.
Lekcja ukazuje nam przecudny obraz Niepokalanie Poczętej, która od wieków „z Nim była, wszystko urządzając, była Jego rozkoszą na każdy dzień, igrając bez przerwy w Jego obecności, igrając na okręgu ziemi„; kończy się pouczeniem (odpowiadającym introitowi), że błogosławieni są ci, „którzy codziennie u Jego drzwi czuwają„. Jej droga dzięki szczególnemu przywilejowi Bożemu była „niepokalana„, my zaś musimy pracować i zabiegać o to, by nasza droga była bez skazy, „musimy słuchać nauki karności„. W lekcji i w introicie przemawia sama Maryja Panna; w pozostałych śpiewach słyszymy głos Kościoła.
W graduale wyśpiewuje Kościół swój zachwyt; sama melodia bardziej nawet zachwyt ten wyraża niż słowa: „Ty jesteś chwałą Jeruzalem„. Jest to uniesienie, wżycie i zatopienie się we wspaniałym obrazie Tej, która pokonała Holofernesa piekieł. Poważniej i majestatyczniej brzmi Alleluja, przepojone wprawdzie szczęściem niewypowiedzianym, ale jego molowe końcówki wyrażają jakby owo święte drżenie wobec przedwiecznego Słowa, które w ewangelii zstępuje do łona Dziewicy. Słowa „Cała pięknaś jest, Maryjo” są już zapowiedzią anielskiego pozdrowienia: „Ave, gratia plena„, które w ofertorium brzmi już pełną, triumfalną nutą radości. Nasza ofiara jest niezupełna: tylko Ona jest „łaski pełna i błogosławiona” we wszystkim.
Antyfona na Komunię św. wysławia przede wszystkim przywilej Niepokalanego Poczęcia; ale w nie mniejszym stopniu sławi ona wspaniałość i Kościoła i duszy, co wielką się stała przez „nawiedzenie” Tego, „który możny jest„. I tu znowu Świętych Obcowanie przychodzi nam z pomocą: Maryja uzupełnia ubóstwo mieszkania Bożego w nas! Przez Nią i dzięki Niej Pan spogląda na nas łaskawym okiem.
Modlitwa po Komunii św., jest również głęboka; widzimy tu jakby dwa przeciwstawione sobie bieguny: ranę śmiertelną, zadaną przez grzech, i Niepokalaną; jak Maryja od początku była bez skazy, tak i my czystymi stać się mamy przez Eucharystię.

Rozważania na dzisiejsze Święto zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)