Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: W intencji dziękczynnej za otrzymane Łaski, z prośbą o Boże błogosławieństwo i zdrowie dla Romany i Jana Kupczyk z okazji 60 rocznicy ślubu.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 963 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Hebraeos: Hebr 9, 11-15
Fratres: Christus assístens Póntifex futurórum bonórum, per ámplius et perféctius tabernáculum non manufáctum, id est, non huius creatiónis: neque per sánguinem hircórum aut vitulórum, sed per próprium sánguinem introívit semel in Sancta, ætérna redemptióne invénta. Si enim sanguis hircórum et taurórum et cinis vítulæ aspérsus inquinátos sanctíficat ad emundatiónem carnis: quanto magis sanguis Christi, qui per Spíritum Sanctum semetípsum óbtulit immaculátum Deo, emundábit consciéntiam nostram ab opéribus mórtuis, ad serviéndum Deo vivénti’? Et ídeo novi Testaménti mediátor est: ut, morte intercedénte, in redemptiónem earum prævaricatiónum, quæ erant sub prióri Testaménto, repromissiónem accípiant, qui vocáti sunt ætérnæ hereditátis, in Christo Iesu, Dómino nostro.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann 19, 30-35
In illo témpore: Cum accepísset Iesus acétum, dixit: Consummátum est. Et inclináto cápite trádidit spíritum. Iudaei ergo – quóniam Parascéve erat -, ut non remanérent in cruce córpora sábbato – erat enim magnus dies ille sábbati -, rogavérunt Pilátum, ut frangeréntur eórum crura et tolleréntur. Venérunt ergo mílites: et primi quidem fregérunt crura et altérius, qui crucifíxus est cum eo. Ad Iesum autem cum venissent, ut vidérunt eum iam mórtuum, non fregérunt eius crura, sed unus mílitum láncea latus eius apéruit, et contínuo exívit sanguis et aqua. Et qui vidit, testimónium perhíbuit; et verum est testimónium eius.

Msza (Redemisti nos). Introit przenosi nas do nieba, gdzie słyszymy dziękczynny hymn odkupionych: „Odkupiłeś nas, Panie, przez krew swoją ze wszelkiego pokolenia, języka, ludu i narodu; i uczyniłeś nas Bogu naszemu królestwem!” Dodajemy do tego psalm 88, który mówi o miłosierdziu i wierności Bożej,krew Chrystusa bowiem świadczy o tych przymiotach Bożych. W kolekcie prosimy, aby moc Krwi Przenajdroższej broniła nas od zła w życiu doczesnym i była przyczyną wiecznej radości w niebie: „Wszechmogący, wieczny Boże, który jedynego Syna swego ustanowiłeś Odkupicielem świata i Krwią Jego dałeś się przebłagać, dozwól nam, prosimy Cię, ten okup naszego zbawienia uroczystą czcią tak otaczać i mocą jego nieszczęść doczesnych na ziemi uniknąć, abyśmy owocem jego wiecznie mogli się radować w niebie”. Epistoła jest ta sama, co na niedzielę Męki Pańskiej. Jeżeli krew zwierząt przelewana w świątyni, miała wielką skuteczność jako figura, to o ileż większa jest moc ofiarnej Krwi Chrystusowej! Epistoła ukazuje nam wspaniały liturgiczny obraz boskiego Arcykapłana, wkraczającego uroczyście do miejsca Świętego świętych w niebie, aby przynieść wieczne odkupienie, a jako cenę odkupienia ofiaruje On własną krew swoją. Graduał jest odbiciem epistoły: tym Arcykapłanem jest Jezus Chrystus, który przyszedł przez wodę i krew. Są one świadkami bóstwa Chrystusa Pana. Ewangelia ukazuje nam, podobnie jak w święto Serca Jezusowego, otwarcie boku umarłego Zbawiciela. Podczas swej męki wylał On wszystką krew, czego dowodem przebicie Jego Serca. To tajemnicze wydarzenie wskazuje zarazem na symboliczne znaczenie krwi i wody – na Kościół święty. Teraz, kiedy zaczyna się msza wiernych, słowa św. Pawła przypominają nam, że krew Chrystusową nie tylko możemy czcić na odległość, lecz mamy także brać udział w eucharystycznym „kielichu błogosławieństwa”: „Kielich błogosławieństwa, któremu błogosławimy, czyż nie jest uczestnictwem we Krwi Chrystusowej? A chleb, który łamiemy, czyż nie jest uczestnictwem w Ciele Pańskim?” (ofertorium). Sekreta również wyjaśnia znaczenie Krwi Chrystusowej w Ofierze świętej, „wymowniejszej niż krew Ablowa”. Widzimy często, że pod koniec Mszy świętej liturgia snuje myśli o rzeczach ostatecznych. Podobnie jest i tutaj. W antyfonie na Komunię św. mamy porównanie dotyczące dwukrotnego przybycia Chrystusa. Za pierwszym razem jest On zbroczony krwią, ale przy powtórnym przyjściu ukaże się w majestacie ku zbawieniu tych,którzy Go oczekują: „Chrystus był ofiarowany jeden raz dla zgładzenia grzechów wielu (ludzi). Po raz wtóry ukaże się bez grzechu tym, którzy oczekują Go ku zbawieniu”. Łatwo połączyć te piękne słowa z Eucharystią: w niej również przychodzi Chrystus, łącząc w sobie właściwości wynikające z jednego i drugiego przyjścia: z pierwszego krew – a z drugiego zbawienie, które wypływa z krwi. Modlitwa końcowa opiera się na dwóch wyjątkach z Pisma św. (Iz 12, 4; Jn 4, 14): Krew Pańska jest źródłem zbawienia, które oby zawsze wytryskiwało ku żywotowi wiecznemu!

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, str. 313-314).