Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za † Grzegorza Floriana.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 575 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Philippénses: Phil 3, 17-21; 4, 1-3
Fratres: Imitatóres mei estóte, et observáte eos, qui ita ámbulant, sicut habétis formam nostram. Multi enim ámbulant, quos sæpe dicébam vobis – nunc autem et flens dico – inimícos Crucis Christi: quorum finis intéritus: quorum Deus venter est: et glória in confusióne ipsórum, qui terréna sápiunt. Nostra autem conversátio in cœlis est: unde etiam Salvatórem exspectámus, Dóminum nostrum Iesum Christum, qui reformábit corpus humilitátis nostræ, configurátum córpori claritátis suæ, secúndum operatiónem, qua étiam possit subiícere sibi ómnia. Itaque, fratres mei caríssimi et desideratíssimi, gáudium meum et coróna mea: sic state in Dómino, caríssimi. Evódiam rogo et Sýntychen déprecor idípsum sápere in Dómino. Etiam rogo et te, germáne compar, ádiuva illas, quæ mecum laboravérunt in Evangélio cum Cleménte et céteris adiutóribus meis, quorum nómina sunt in libro vitæ.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthǽum: Matt 9:18-26
In illo témpore: Loquénte Iesu ad turbas, ecce, princeps unus accéssit et adorábat eum, dicens: Dómine, fília mea modo defúncta est: sed veni, impóne manum tuam super eam, et vivet. Et surgens Iesus sequebátur eum et discípuli eius. Et ecce múlier, quæ sánguinis fluxum patiebátur duódecim annis, accéssit retro et tétigit fímbriam vestiménti eius. Dicébat enim intra se: Si tetígero tantum vestiméntum eius, salva ero. At Iesus convérsus et videns eam, dixit: Confíde, fília, fides tua te salvam fecit. Et salva facta est múlier ex illa hora. Et cum venísset Iesus in domum príncipis, et vidísset tibícines et turbam tumultuántem, dicebat: Recédite: non est enim mórtua puélla, sed dormit. Et deridébant eum. Et cum eiécta esset turba, intrávit et ténuit manum eius. Et surréxit puélla. Et éxiit fama hæc in univérsam terram illam.

Rozważania na dzisiejsze Święto zostały opracowane na podstawie trzeciego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)

Msza (Dicit Dominus)
Śpiewy tej niedzieli są radośniejsze, pełniejsze pociechy, aniżeli niedzieli poprzednich. Motyw powrotu do domu rodzinnego przewija się przez większą ich część (introit, Alleluja, ofertorium). Wchodzącym dzisiaj do świątyni Pan z tronu swego ogłasza niespodziewaną, radosną nowinę: skończyło się wygnanie; Pan chce być Zbawcą i „dawcą pokoju„, a nie sędzią. Wyraz „pokój” oznacza tu szczęśliwość wieczną. Dzień ostateczny nie będzie dniem gniewu, „dies irae„, lecz powrotem do wiecznej ojczyzny (to właśnie jest „pokój„). Jakże miło brzmi psalm 84: „Pobłogosławiłeś, Panie, ziemi swojej – odwróciłeś niewolę Jakuba„. Świątecznie przybrany kroczący orszak kapłanów jest symbolem powrotu dzieci Bożych do domu ojcowskiego. Kończy się już czas wygnania; pora na powrót do niebieskiego Jeruzalem. „Sprawiedliwość i pokój ucałowały się” (jako przygotowanie do mszy dzisiejszej należałoby wziąć pod uwagę cały psalm). Muszą opaść więzy; nie są one dziełem rąk ludzkich, jak np. więzy św. Pawła (epistoła), lecz są to więzy grzechowe; o uwolnienie z nich prosimy w kolekcie: „Prosimy Cię, Panie, odpuść winy swego ludu – a łaskawość Twoja niech nas uwolni od więzów grzechowych,w które nas uwikłała ułomność nasza„.
Kościół jak prosząca czule matka staje ponownie przed dziećmi swoimi, a patrząc w duchu na powrót do domu Ojca, zwraca się (w osobie św. Pawła piszącego do Filipian) z gorącą, łzami nabrzmiałą prośbą do zobojętniałych, aby nie stali się nieprzyjaciółmi krzyża Chrystusowego; aby nie był „ich brzuch, a chwałą – ubieganie się o rzeczy ziemskie„; zwraca się do wiernych, „których imiona są w księdze żywota„, których nazywa „weselem i koroną” swoją, ze słowami serdecznego pokrzepienia; czują się oni bowiem obcymi na ziemi i tęsknią do ojczyzny: „obcowanie ich jest w niebiesiech„, bo prowadzą już życie jak w niebie; niebo jest ich mieszkaniem, „stamtąd oczekują Pana Jezusa Chrystusa, który przemieni ciało naszego uniżenia i upodobni je do ciała jasności swojej…” (Oto jest główny ustęp epistoły, a jednocześnie komentarz do ewangelii. Co bowiem epistoła wypowiada w formie pouczenia, to ewangelia przedstawia obrazowo. Teraz mocą Eucharystii przekształca Chrystus dusze ludzkie, leczy je z chorób i budzi ze śmierci duchowej; kiedyś obudzi On również i uzdrowi ciało. Wówczas przekonamy się, że to, cośmy śmiercią nazywali, było tylko snem. Gdy się wmyślimy głęboko w ten szczęśliwy powrót do domu ojcowskiego, wyda się on nam czymś rzeczywistym i zawołamy z radością: „Jesteśmy wyzwoleni” z tej łez doliny i od wszystkich dręczycieli (graduał). Alleluja jest śpiewem tęsknoty rozjaśnionej wiarą w powrót Pana (porównaj psalm „De profundis„). Ofertorium i antyfona na Komunię św. są dzisiaj również pieśniami powrotu do domu Ojca niebieskiego; pierwszy śpiew wyraża głęboką tęsknotę (ofertorium), drugi radosną wiarę (antyfona na Komunię św.). Rozszerzonym śpiewem na Komunię św. jest psalm 129. Szczególnie silne wrażenie sprawia ten psalm pokuty i tęsknoty w połączeniu z obietnicą Chrystusa wysłuchania próśb naszych. W dzisiejszej Ofierze sprawdza się również to, co nam oznajmia epistoła i ewangelia: Eucharystia jest zadatkiem przyszłej chwały, otrzymujemy w niej zarodek przemiany naszego ziemskiego ciała, zetknięcie się z nią daje zdrowie i młodość duszy naszej, a także naszemu ciału. A więc ewangelia jest dziś obrazem działania najświętszej Ofiary. Sekreta zawiera myśl niezwykłą: niech ofiara dopełni tego, czego Bóg nam udzielił bez naszej zasługi, a mianowicie życia łaski. Modlitwa po Komunii św. również wyraża coś nowego: przez Eucharystię otrzymaliśmy udział w bóstwie; ten cenny dar nosimy w kruchym naczyniu – obyśmy go nie utracili!