Niedziela XIII po Zesłaniu Ducha Świętego


niedziela

03 września
Niedziela XIII po Zesłaniu Ducha Świętego
2
Szata
09:45

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Z okazji urodzin Adriana.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 536 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Gálatas: Gal 3, 16-22
Fratres: Abrahæ dictæ sunt promissiónes, et sémini eius. Non dicit: Et semínibus, quasi in multis; sed quasi in uno: Et sémini tuo, qui est Christus. Hoc autem dico: testaméntum confirmátum a Deo, quæ post quadringéntos et trigínta annos facta est lex, non írritum facit ad evacuándam promissiónem. Nam si ex lege heréditas, iam non ex promissióne. Abrahæ autem per repromissiónem donávit Deus. Quid igitur lex? Propter transgressiónes pósita est, donec veníret semen, cui promíserat, ordináta per Angelos in manu mediatóris. Mediátor autem uníus non est: Deus autem unus est. Lex ergo advérsus promíssa Dei? Absit. Si enim data esset lex, quæ posset vivificáre, vere ex lege esset iustítia. Sed conclúsit Scriptúra ómnia sub peccáto, ut promíssio ex fide Iesu Christi darétur credéntibus.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 17, 11-19
In illo témpore: Dum iret Iesus in Ierúsalem, transíbat per médiam Samaríam et Galilaeam. Et cum ingrederétur quoddam castéllum, occurrérunt ei decem viri leprósi, qui stetérunt a longe; et levavérunt vocem dicéntes: Iesu præcéptor, miserére nostri. Quos ut vidit, dixit: Ite, osténdite vos sacerdótibus. Et factum est, dum irent, mundáti sunt. Unus autem ex illis, ut vidit quia mundátus est, regréssus est, cum magna voce magníficans Deum, et cecidit in fáciem ante pedes eius, grátias agens: et hic erat Samaritánus. Respóndens autem Iesus, dixit: Nonne decem mundáti sunt? et novem ubi sunt? Non est invéntus, qui redíret et daret glóriam Deo, nisi hic alienígena. Et ait illi: Surge, vade; quia fides tua te salvum fecit.

Rozważania do Mszy Świętej zostały opracowane na podstawie trzeciego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956).

Msza (Respice, Domine)
Teksty liturgiczne dzisiejszej niedzieli wprowadzają nas w dwa sprzeczne ze sobą nastroje: jeden – pełen powagi, smutku i błagania, a drugi – pełen radosnej podzięki. Szczególnie ważne dla zrozumienia dzisiejszego formularza mszalnego są trzy śpiewy z psalmu 73 (intr., grad., ant. na Komunię św.), które nadają główny ton i stanowią o nastroju dnia, oraz ewangelia podająca piękny opis pełnego tajemnic zdarzenia.
Zacznijmy od ewangelii. Widzimy w niej dziesięciu trędowatych, których uzdrowił Chrystus. Dziewięciu z nich po uzdrowieniu już się nie pokazuje, dziesiąty zaś, Samarytanin, wraca z wdzięcznością do Pana. Co Kościół chce nam dać do zrozumienia w tym opowiadaniu? Mamy tu znowu klasyczny przykład misterium. Kościołowi nie chodzi tu głównie o pouczenie nas o obowiązku wdzięczności; w uzdrowieniu dziesięciu trędowatych, z których jeden tylko wraca, by podziękować, Kościół pragnie rozwinąć przed nami obraz Mszy św. w jej dzisiejszych tekstach liturgicznych oraz jej zbawiennego działania. Niedziela zawsze jest dniem wielkanocnym, dniem chrztu świętego. Msza św. jest odnowieniem chrztu, jest świętem podzięki za nasze nawrócenie. W dziesięciu trędowatych mamy widzieć obraz nowo ochrzczonych. Pamiętajmy, że w pierwotnym Kościele chrzczono ludzi dorosłych na Wielkanoc. Kościół więc widzi w duchu, jak woda chrzcielna obmywa katechumenów z trądu grzechu pierworodnego. Każda zaś niedziela stanowi odnowienie łaski chrztu świętego. Eucharystia prowadzi dalej zaczęte na chrzcie dzieło, jest ona dalszym ciągiem i dopełnieniem jego łaski. Eucharystię również bardzo pięknie zaznacza dzisiejsza ewangelia: Z dziesięciu uzdrowionych wraca tylko jeden; czytajmy dokładnie: „głosem wielkim wielbiąc Boga, padł na oblicze stóp Jego, dziękując” (Eucharystia z greckiego znaczy dziękczynienie).
Msza niedzielna jest świętem podzięki uzdrowionych za oczyszczenie z trądu grzechowego. Zrozumiejmy w tym obrazie znaczenie uroczystości niedzielnej: niedziela jest owym dniem, w którym powinniśmy wielkim głosem wielbić Boga, jest dniem dziękczynienia za łaskę chrztu św.; jednocześnie jest dla duszy dniem dojrzewania, w którym otrzymuje ona „pomnożenie wiary, nadziei i miłości” (kolekta), „spotęgowanie skutków odkupienia wiecznego” (modlitwa po Komunii św.). Tak rozumiejmy ewangelię. W tym jednym wdzięcznym cudzoziemcu przedstawieni jesteśmy my, którzy przyszliśmy na ofiarę Mszy św. Teraz bowiem Pan „wstępuje do osady” Kościoła, a my „zabiegamy Mu drogę„; On zaś leczy nas z trądu grzechowego i chce na nowo obdarzyć nas łaską w świętej ofierze i uczcie ofiarnej. Oto radosna i jasna strona ewangelii. Jest jednak również strona ciemna i smutna. Pan żali się na niewdzięczność dziewięciu pozostałych; należy tu rozumieć chrześcijan obojętnych, ochrzczonych wprawdzie, lecz nie praktykujących, nie przychodzących na Mszę św. w niedzielę. Ta skarga Zbawiciela tworzy pomost do pełnych smutku śpiewów z psalmu 73. Obecnie zrozumiały jest tekst liturgii mszy dzisiejszej: drgająca smutkiem modlitwa za odpadłych braci naszych tworzy ciemne tło (w introicie, przy śpiewie ewangelii, w antyfonie na Komunię św. wyczuwamy największe nasilenie bólu), od którego odcina się jasno podziękowanie wyrażone we Mszy św. oraz szczęście płynące z otrzymania chrztu świętego. Zgodnie z tym nastrojem śpiewamy skargą nabrzmiałe Kyrie, a następne radosne i dziękczynne Gloria; piękna kolekta wyraża prośbę o życie prawdziwie chrześcijańskie. „Pomnożenia wiary nadziei i miłości” jest odnowieniem i pomnożeniem łaski chrztu św.; prosimy tu nie tylko o łaskę, byśmy zachowywali przykazania, ale i o to, byśmy je umiłowali.
Epistoła (najtrudniejsza chyba w całym roku) uczy nas, że tylko z łaski Bożej, bez własnej zasługi staliśmy się dziećmi Bożymi.
W ofertorium razem z darem ofiarnym składamy w ręce Boże losy całego naszego życia: „W Twoich rękach są losy moje„. W chwili przeistoczenia pojawia się Pan oczyszczający nas z trądu, w Komunii św. daje nam „spotęgowanie skutków odkupienia wiecznego„, a przy „Ite, Missa est” kieruje nas jak owego Samarytanina: „Wstań, a idź” – do prawdziwie chrześcijańskiego życia.
Zwróćmy jeszcze uwagę na piękny śpiew na Komunię św., który wysławia Eucharystię jako pełną słodkości mannę. Mszy tej można nadać tytuł: Wielkanoc a święcenie niedzieli. Dziś widać jasno, jaka wewnętrzna więź łączy Mszę św. w niedzielę z sakramentem chrztu świętego. W ten sposób poszczególne niedziele są ogniwami łańcucha łączącego dwa najważniejsze dnie naszego życia: dzień chrztu z dniem śmierci, czyli dwa dni naszego narodzenia, a mianowicie jeden do łaski, drugi do chwały wiecznej.

« wróć