Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Rezerwacja p. Węccy.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 134 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corínthios: 1 Cor 9, 24-27; 10, 1-5
Fratres: Nescítis, quod ii, qui in stádio currunt, omnes quidem currunt, sed unus áccipit bravíum? Sic cúrrite, ut comprehendátis. Omnis autem, qui in agóne conténdit, ab ómnibus se ábstinet: et illi quidem, ut corruptíbilem corónam accípiant; nos autem incorrúptam. Ego ígitur sic curro, non quasi in incértum: sic pugno, non quasi áërem vérberans: sed castígo corpus meum, et in servitútem rédigo: ne forte, cum áliis prædicáverim, ipse réprobus effíciar. Nolo enim vos ignoráre, fratres, quóniam patres nostri omnes sub nube fuérunt, et omnes mare transiérunt, et omnes in Móyse baptizáti sunt in nube et in mari: et omnes eándem escam spiritálem manducavérunt, et omnes eúndem potum spiritálem bibérunt bibébant autem de spiritáli, consequénte eos, petra: petra autem erat Christus: sed non in plúribus eórum beneplácitum est Deo.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 20, 1-16
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis parábolam hanc: Simile est regnum coelórum hómini patrifamílias, qui éxiit primo mane condúcere operários in víneam suam. Conventióne autem facta cum operáriis ex denário diúrno, misit eos in víneam suam. Et egréssus circa horam tértiam, vidit álios stantes in foro otiósos, et dixit illis: Ite et vos in víneam meam, et quod iustum fúerit, dabo vobis. Illi autem abiérunt. Iterum autem éxiit circa sextam et nonam horam: et fecit simíliter. Circa undécimam vero éxiit, et invénit álios stantes, et dicit illis: Quid hic statis tota die otiósi? Dicunt ei: Quia nemo nos condúxit. Dicit illis: Ite et vos in víneam meam. Cum sero autem factum esset, dicit dóminus víneæ procuratóri suo: Voca operários, et redde illis mercédem, incípiens a novíssimis usque ad primos. Cum veníssent ergo qui circa undécimam horam vénerant, accepérunt síngulos denários. Veniéntes autem et primi, arbitráti sunt, quod plus essent acceptúri: accepérunt autem et ipsi síngulos denários. Et accipiéntes murmurábant advérsus patremfamílias, dicéntes: Hi novíssimi una hora fecérunt et pares illos nobis fecísti, qui portávimus pondus diéi et æstus. At ille respóndens uni eórum, dixit: Amíce, non facio tibi iniúriam: nonne ex denário convenísti mecum? Tolle quod tuum est, et vade: volo autem et huic novíssimo dare sicut et tibi. Aut non licet mihi, quod volo, fácere? an óculus tuus nequam est, quia ego bonus sum? Sic erunt novíssimi primi, et primi novíssimi. Multi enim sunt vocáti, pauci vero elécti.

Rozważania na dzisiejszą niedzielę zostały opracowane na podstawie pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, str. 15-16).

Msza (Circumdederunt).
Zbieramy się u grobu św. Wawrzyńca. Introit wytwarza właściwy nastrój. Jakaż to różnica między introitem poprzedniej niedzieli a dzisiejszej! Wówczas panowała radość, wywołana uroczystością Objawienia Pańskiego; obecnie zaś mamy wstrząsające wprowadzenie w okres pokuty! Kto się modli słowami tego introitu? Modli się nimi św. Wawrzyniec na rozpalonej kracie „w boleściach śmierci i męczarniach piekła„; modli się z nimi Chrystus, stojący na progu swej męki; modli się z nimi Kościół oraz dusza, łącząc się z Chrystusem i Jego męczennikiem i krzyżując swe ciało w nadchodzącym okresie postu. Introit ten charakteryzuje cały Wielki Post i pozwala nam rzucić już okiem ku dalekiej jeszcze Wielkanocy: „i wysłuchał głos mój z przybytku swego świętego„. Kolekta w pokornej modlitwie mówi o próbach i doświadczeniach (chodziło tu zapewne o grozę wędrówki ludów, ale i dzisiaj nie brak podobnych nieszczęść): przyjmujemy cierpienia jako karę za nasze grzechy,prosimy jednakże o uwolnienie od nich. Epistoła podaje program na czas Wielkiego Postu: życie chrześcijanina jest walką. Dwóch wojowników walczy o dusze: Chrystus i szatan, ale Chrystus będzie zwycięzcą. Czas Wielkiego Postu jest okresem walki; chodzi o to, by tę walkę podjąć na nowo. Do Wielkanocy trzeba osiągnąć przynajmniej cząstkę ostatecznego zwycięstwa.
Ujmijmy jeszcze głębiej to porównanie: boski Dawid wkracza na arenę, by pokonać piekielnego Goliata. Jego zwycięstwo jest i naszym zwycięstwem. W Jego zwycięstwie mieści się również zwycięstwo św. Wawrzyńca. Tak więc obraz się poszerza aż do granic wielkiej walki duchów, rozpoczętej buntem Lucyfera, a mającej się zakończyć po dokonaniu czasów.
Epistoła zawiera ponadto jeszcze jedną myśl, stanowiącą zamkniętą całość: oba sakramenty szczególnie związane z okresem wielkanocnym – chrzest i Eucharystia – tworzą jego ośrodek; przez te sakramenty ma się odmłodzić i odnowić Kościół. Dlatego też dzisiaj otrzymujemy ostrzeżenie przed ich nadużywaniem, gdyż chrzest i Eucharystia bez przemiany wewnętrznej prowadzą do zguby.
W graduale znowu widzimy ludzkość potrzebującą odkupienia: przedstawia ją ów „biedny„, który z głębokiej otchłani grzechu spogląda w górę, ku Odkupicielowi. Jakże wzruszająco brzmi De profundis wyrażające tęsknotę za odkupieniem! Opowiedziana w ewangelii przypowieść o robotnikach w winnicy jest uroczystym wezwaniem Kościoła do pracy nad duszami w królestwie Bożym: czemu stoisz bezczynnie? Pójdź ze mną, nie oglądaj się na innych! Ofiara Mszy św. daje mi dzisiaj siłę do walki, a w Komunii św. sięgam razem ze św. Wawrzyńcem po wieniec zwycięstwa, przyjmuję zadatek niebieskiego denara. Nade mną jaśnieje już ten sam blask wiecznej chwały, który spłynął na św. Wawrzyńca.
Sekreta ma charakter ogólny: niechże Bóg przyjmie modlitwy i dary jako zadatek wysłuchania nas i oczyszczenia przez tajemnice niebieskie. Eucharystia jest jakby rozjaśnionym obliczem Boga, które On zwraca ku nam, a które nam zbawienie i ratunek przynosi (antyfona na Komunię św.). Oby ta uczta święta stała się umocnieniem wierzących! Powinni oni stale pragnąć Eucharystii i jak najczęściej ją przyjmować (modlitwa po Komunii św.).