Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za dusze w czyśćcu cierpiące.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 118 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Romános: Rom 12, 6-16
Fratres: Habéntes donatiónes secúndum grátiam, quæ data est nobis, differéntes: sive prophétiam secúndum ratiónem fídei, sive ministérium in ministrándo, sive qui docet in doctrína, qui exhortátur in exhortándo, qui tríbuit in simplicitáte, qui præest in sollicitúdine, qui miserétur in hilaritáte. Diléctio sine simulatióne. Odiéntes malum, adhæréntes bono: Caritáte fraternitátis ínvicem diligéntes: Honóre ínvicem præveniéntes: Sollicitúdine non pigri: Spíritu fervéntes: Dómino serviéntes: Spe gaudéntes: In tribulatióne patiéntes: Oratióni instántes: Necessitátibus sanctórum communicántes: Hospitalitátem sectántes. Benedícite persequéntibus vos: benedícite, et nolíte maledícere. Gaudére cum gaudéntibus, flere cum fléntibus: Idípsum ínvicem sentiéntes: Non alta sapiéntes, sed humílibus consentiéntes.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann 2, 1-11
In illo témpore: Núptiæ factæ sunt in Cana Galilaeæ: et erat Mater Iesu ibi. Vocátus est autem et Iesus, et discípuli eius ad núptias. Et deficiénte vino, dicit Mater Iesu ad eum: Vinum non habent. Et dicit ei Iesus: Quid mihi et tibi est, mulier? nondum venit hora mea. Dicit Mater eius minístris: Quodcúmque díxerit vobis, fácite. Erant autem ibi lapídeæ hýdriæ sex pósitæ secúndum purificatiónem Iudæórum, capiéntes síngulæ metrétas binas vel ternas. Dicit eis Iesus: Implete hýdrias aqua. Et implevérunt eas usque ad summum. Et dicit eis Iesus: Hauríte nunc, et ferte architriclíno. Et tulérunt. Ut autem gustávit architriclínus aquam vinum fáctam, et non sciébat unde esset, minístri autem sciébant, qui háuserant aquam: vocat sponsum architriclínus, et dicit ei: Omnis homo primum bonum vinum ponit: et cum inebriáti fúerint, tunc id, quod detérius est. Tu autem servásti bonum vinum usque adhuc. Hoc fecit inítium signórum Iesus in Cana Galilaeæ: et manifestávit glóriam suam, et credidérunt in eum discípuli eius.

Rozważania na dzisiejszą niedzielę zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań 1956).

Wstęp.
W pierwszym cudzie Chrystusa na godach w Kanie chce nam Kościół ukazać objawienie się Pana światu. „I okazał chwałę swoją” – tymi słowy kończy się opis cudu; znaczy to, że bóstwo objawił pierwszym cudem swoim. Ewangelia zawiera wiele momentów budujących, rozwija przed nami piękny obraz Zbawiciela. Chrystus jest przyjacielem radości, bierze udział w świętach rodzinnych i uświęca je; Jego pierwszy cud był spełniony na godach małżeńskich. Widzimy Maryję, wzór szlachetnej niewiasty i matki, która wszędzie pomaga, wszystko przewiduje, przygotowuje, skromna, nie dająca się zniechęcić odmową. To, co św. Paweł mówi w swej pieśni o miłości, stosuje się do Niej: Miłość cierpliwa jest, dobrotliwa, bez cienia goryczy …  Maryja Panna jest Pośredniczką pierwszego cudu! Ewangelia zawiera również głębokie myśli mistyczne. Przypominamy sobie wspaniałą antyfonę de Benedictus w święto Objawienia: „Dziś Kościół zaślubiony jest niebieskiemu Oblubieńcowi …” Chrystus jest Oblubieńcem, Kościół Oblubienicą, a każda Msza św. – godami małżeńskimi i ucztą weselną.

Msza (Omnis terra).
Msza rozpoczyna się radosną sceną uwielbienia. Introit jest uwielbieniem ukazującego się Boga; psalm 65, który stanowi przewodni śpiew mszalny (introit, ofiarowania, rozszerzony śpiew na Komunię św.), jest właściwie pieśnią wielkanocną: niedziela jest przecież dniem wielkanocnym. Kolekta jest modlitwą o pokój, nie stoi więc w żadnym związku z główną częścią mszy (modlitwa ta pochodzi zapewne z niespokojnych czasów wędrówek narodów; w każdym razie jest ona dzisiaj bardzo na czasie). W epistole mówi Kościół (przez usta św. Pawła) o hierarchii kościelnej: Każdy powinien dobrze wypełniać urząd, do którego jest powołany, a nie pragnąć innego zatrudnienia. Spełnianie zawodu, mądre trzymanie się w jego granicach, są dowodami prawdziwej wielkości chrześcijańskiej. W drugiej części epistoły opisana jest w nielicznych, lecz znamiennych zdaniach zasada miłości bliźniego. W taki oto sposób daje nam epistoła ważne wskazówki dotyczące powstawania społeczności chrześcijańskiej; myśl ta jest również uwydatniona w cudzie w Kanie Galilejskiej. Graduał łączy Narodzenie Pańskie z Wielkanocą: „Pan zesłał „Słowo” swoje (Chrystusa) i uleczył ich; i wyrwał ich od zguby, która im groziła” (odkupienia). To jest powodem radości wielkanocnej wyrażającej się w Alleluja. Ewangelia zawiera nie tylko pouczenie, lecz jest również obrazem rzeczywistości sakramentalnej. Cud na godach powtarza się w każdej Mszy św., podobnie jak i zaślubiny mistyczne Kościoła z Chrystusem. W ofertorium rozbrzmiewa dalej radość wielkanocna (psalm 65). Sekreta jest znowu zwięzłą i klasyczną modlitwą: oby Bóg uświęcił, czy pokonsekrował złożone Mu dary, a w zamian za to oczyścił nas z grzechów; to ma być owocem ofiary. W sposób znamienny rozbrzmiewa w antyfonie na Komunię św. główny ustęp ewangelii, co sprawia, że otrzymuje ona w ofierze formę rzeczywistości mistycznej; dopiero Eucharystia umożliwia nam pełne zrozumienie cudu w Kanie. W modlitwie końcowej błagamy Boga o skuteczną łaskę dla nas, abyśmy, ożywieni boskimi tajemnicami (Eucharystią), stali się godnymi otrzymania obietnic Bożych.