Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Z okazji zbliżającej się Rocznicy Święceń Kapłańskich ks. Pawła, z podziękowaniem za dotychczas otrzymane łaski, z prośbą o dalsze Boże Błogosławieństwo, opiekę Matki Bożej, Aniołów i Świętych.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 445 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Iacóbi Apóstoli: Ias 1, 22-27
Caríssimi: Estóte factóres verbi, et non auditóres tantum: falléntes vosmetípsos. Quia si quis audítor est verbi et non factor: hic comparábitur viro consideránti vultum nativitátis suæ in spéculo: considerávit enim se et ábiit, et statim oblítus est, qualis fúerit. Qui autem perspéxerit in legem perfectam libertátis et permánserit in ea, non audítor obliviósus factus, sed factor óperis: hic beátus in facto suo erit. Si quis autem putat se religiósum esse, non refrénans linguam suam, sed sedúcens cor suum, huius vana est relígio. Relígio munda et immaculáta apud Deum et Patrem hæc est: Visitáre pupíllos et viduas in tribulatióne eórum, et immaculátum se custodíre ab hoc saeculo.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann 16, 23-30
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Amen, amen, dico vobis: si quid petiéritis Patrem in nómine meo, dabit vobis. Usque modo non petístis quidquam in nómine meo: Pétite, et accipiétis, ut gáudium vestrum sit plenum. Hæc in provérbiis locútus sum vobis. Venit hora, cum iam non in provérbiis loquar vobis, sed palam de Patre annuntiábo vobis. In illo die in nómine meo petétis: et non dico vobis, quia ego rogábo Patrem de vobis: ipse enim Pater amat vos, quia vos me amástis, et credidístis quia ego a Deo exívi. Exívi a Patre et veni in mundum: íterum relínquo mundum et vado ad Patrem. Dicunt ei discípuli eius: Ecce, nunc palam loquéris et provérbium nullum dicis. Nunc scimus, quia scis ómnia et non opus est tibi, ut quis te intérroget: in hoc crédimus, quia a Deo exísti.

Msza (Vocem jucunditatis).
Im bliższa jest chwila odejścia Pana Jezusa, tym większą radością tchnie wołanie: Alleluja! (Kościół nie ulega sentymentalnym nastrojom pożegnania). „Głosem wesołym oznajmiajcie i niech go wszyscy usłyszą, alleluja; rozsławiajcie aż po krańce ziemi, że Pan wyzwolił lud swój, alleluja, alleluja!” (introit). Jest to zatem radosna pieśń dziękczynna za wyzwolenie nas z wygnania, tzn. z niewoli grzechowej. W dalszym ciągu introit przytacza psalm 65, Canticum resurrectionis, tj. pieśń zmartwychwstania. W kolekcie Kościół św., matka nasza, prosi o dwa ważne dla nas dary: Abyśmy z natchnienia Bożego rozmyślali o tym, co prawe, i pod kierownictwem Bożym w czyn to wprowadzali, tzn., abyśmy, mając prawdziwą wiarę, według tejże wiary prowadzili życie. Na tym polega pełne chrześcijaństwo. Jest to już jak gdyby zapowiedź myśli, zawartych w obu czytaniach dzisiejszej Mszy św. Ewangelia odnosi się zazwyczaj do dogmatów i tajemnic wiary, lekcja zaś do zagadnień moralności i życia praktycznego. Tak właśnie jest i dzisiaj. Epistoła wprowadza nas w praktyczne życie chrześcijańskie: już począwszy od trzeciej niedzieli po Wielkanocy Kościół wdrażał nas do życia według zasad Chrystusowych. Dziś przemawia do nas ponownie św. Jakub Apostoł, który w ubiegłym tygodniu głosił nam tyle mądrych i praktycznych nauk. Epistoła nawiązuje do myśli zawartych w kolekcie. Apostoł zaleca nam w niej, abyśmy nie tylko słuchali słowa Bożego, lecz je także wykonywali: „A jeśli kto mniema, że jest pobożny, nie powściągając języka swego, ale zwodząc serce swoje, tego pobożność próżna jest. Czystą i nieskalaną pobożnością wobec Boga i Ojca jest nawiedzanie sierot i wdów … i strzeżenie samego siebie od zmazy tego świata.” Śpiew Alleluja jest jak gdyby echem epistoły: powinniśmy być odblaskiem światłości Zmartwychwstałego, który wzeszedł nad nami jako słońce wielkanocne. Wspaniałe są dalsze słowa tego śpiewu:

„Wyszedłem od Ojca
i przyszedłem na świat;
znowu opuszczam świat
i idę do Ojca„.

W krótkich tych a pełnych majestatu zdaniach Kościół roztacza przed naszymi oczyma całe życie Pana Jezusa; są to jak gdyby cztery filary, na których się opiera dzieło odkupienia. Słowa te jednak możemy odnieść także i do siebie: i my również przyszliśmy na świat, aby powrócić do Ojca.
W ewangelii Pan Jezus zapewnia nas świętym słowem, że modlitwy nasze, zanoszone w imię Jego, będą wysłuchane. Jest to owa dobra nowina, na której opierać się będziemy w najbliższych trzech Dniach krzyżowych, poświęconych modlitwie błagalnej. W dalszym ciągu ewangelii Pan Jezus mówi o świetlanej erze mesjańskiej, która udostępniła dzieciom Bożym dwa dobrodziejstwa: otwarte na przyjęcie ich próśb serce Ojca (modlitwa w imię Chrystusa Pana) i przekazywanie przez Ducha Świętego prawdy duszom ludzkim. Urzeczywistnienie tych dobrodziejstw dokonywa się w Kościele za pośrednictwem kultu liturgicznego. W ewangelii dzisiejszej Pan Jezus przepięknie charakteryzuje liturgię świętą: z naszej strony jest ona modlitwą zanoszoną do Ojca w imię Chrystusa Pana; od strony Bożej natomiast jest oświeceniem i łaską, którą otrzymujemy od Ojca niebieskiego. Cztery przytoczone poprzednio (w Alleluja) zdania Pana Jezusa są jak gdyby konkluzją i streszczeniem całego Jego życia przed wniebowstąpieniem. Antyfona na ofiarowanie przytacza ponownie słowa pieśni wielkanocnej (psalmu 65): dziękujemy w nim wraz z nowoochrzczonymi, że Pan „włożył życie w duszę moją, i nie dał się zachwiać nogom moim„. W sekrecie prosimy, aby nas pobożne uczestnictwo w Ofierze eucharystycznej doprowadziło do chwały niebieskiej. Antyfona na Komunię św. tchnie również radością i weselem: błogosławimy w niej Pana i „dzień w dzień opiewamy zbawienie„, które się dla nas właśnie przez Eucharystię św. urzeczywistnia. W modlitwie po Komunii św. prosimy, abyśmy, „zasileni mocą Uczty niebiańskiej, pragnęli tego, co godziwe, i otrzymali to, czego pragniemy„.

Rozważania są fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, str. 309-310).