Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Gregorianka za zmarłego członka rodziny wg woli Bożej.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronach 578 oraz 124 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Romános: Rom 13, 8-10
Fratres: Némini quidquam debeátis, nisi ut ínvicem diligátis: qui enim díligit próximum, legem implévit. Nam: Non adulterábis, Non occídes, Non furáberis, Non falsum testimónium dices, Non concupísces: et si quod est áliud mandátum, in hoc verbo instaurátur: Díliges próximum tuum sicut teípsum. Diléctio próximi malum non operátur. Plenitúdo ergo legis est diléctio.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 8, 23-27
In illo témpore: Ascendénte Iesu in navículam, secúti sunt eum discípuli eius: et ecce, motus magnus factus est in mari, ita ut navícula operirétur flúctibus, ipse vero dormiébat. Et accessérunt ad eum discípuli eius, et suscitavérunt eum, dicéntes: Dómine, salva nos, perímus. Et dicit eis Iesus: Quid tímidi estis, módicæ fídei? Tunc surgens, imperávit ventis et mari, et facta est tranquíllitas magna. Porro hómines miráti sunt, dicéntes: Qualis est hic, quia venti et mare oboediunt ei?

Msza (Dicit Dominus)
Śpiewy mszalne są te same, co w niedzielę 23. Warto poddać się nastrojowi tych śpiewów, są one bowiem typowe i podają ogólny ton ostatnich tygodni roku kościelnego. Gdy w dniu dzisiejszym wstępujemy do świątyni, niespodzianie oznajmia nam Pan wieść radosną: wygnanie skończyło się, a On nie chce już być sędzią, lecz pokój przynoszącym Zbawicielem (intr.). Jak miło brzmi psalm 84: „Okazałeś, Panie, ziemi swojej łaskę; przywróciłeś z niewoli potomków Jakuba”! Wstępujący w odświętnych szatach orszak kapłanów jest symbolem powrotu dzieci Bożych do domu ojcowskiego. Jakież przeciwieństwo tego stanowi ewangelia o burzy morskiej i odpowiadająca jej kolekta! Ale takie właśnie jest życie ludzkie, takie położenie Kościoła na ziemi, „wielkimi niebezpieczeństwami otoczonego …” Jakże przejmująco brzmi z pogrążonej we wzburzonych falach łodzi owo „De profundis” w śpiewie Alleluja i w ofertorium: „Z głębokości wołałem ku Tobie!” Kościół naprawdę umie dzisiaj obudzić w naszej duszy tęsknotę do nieba  dać nam poznać życie ziemskie jako wygnanie, co więcej, jako wzburzoną głębinę morską. Wśród tych dwóch uczuć, tęsknoty i cierpienia z powodu wygnania, występują dwie spokojne nauki na chwilę teraźniejszą, na temat miłości bliźniego (epistoła) i ufnej modlitwy (ant. na Komunię św.).

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, s. 186).