Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za duszę śp. Antoniego Blocher.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 47 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Lectio Epístolæ beáti Pauli Apostoli ad Romános: Rom 15, 4-13
Fatres: Quæcúmque scripta sunt, ad nostram doctrínam scripta sunt: ut per patiéntiam et consolatiónem Scripturárum spem habeámus. Deus autem patiéntiæ et solácii det vobis idípsum sápere in altérutrum secúndum Iesum Christum: ut unánimes, uno ore honorificétis Deum et Patrem Dómini nostri Iesu Christi. Propter quod suscípite ínvicem, sicut et Christus suscépit vos in honórem Dei. Dico enim Christum Iesum minístrum fuísse circumcisiónis propter veritátem Dei, ad confirmándas promissiónes patrum: gentes autem super misericórdia honoráre Deum, sicut scriptum est: Proptérea confitébor tibi in géntibus, Dómine, et nómini tuo cantábo. Et íterum dicit: Lætámini, gentes, cum plebe eius. Et iterum: Laudáte, omnes gentes, Dóminum: et magnificáte eum, omnes pópuli. Et rursus Isaías ait: Erit radix Iesse, et qui exsúrget régere gentes, in eum gentes sperábunt. Deus autem spei répleat vos omni gáudio et pace in credéndo: ut abundétis in spe et virtúte Spíritus Sancti.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 11, 2-10
In illo tempore: Cum audísset Ioánnes in vínculis ópera Christi, mittens duos de discípulis suis, ait illi: Tu es, qui ventúrus es, an alium exspectámus ? Et respóndens Iesus, ait illis: Eúntes renuntiáte Ioánni, quæ audístis et vidístis. Cæci vident, claudi ámbulant, leprósi mundántur, surdi áudiunt, mórtui resúrgunt, páuperes evangelizántur: et beátus est, qui non fúerit scandalizátus in me. Illis autem abeúntibus, coepit Iesus dícere ad turbas de Ioánne: Quid exístis in desértum vidére ? arúndinem vento agitátam ? Sed quid exístis videre ? hóminem móllibus vestitum ? Ecce, qui móllibus vestiúntur, in dómibus regum sunt. Sed quid exístis vidére ? Prophétam ? Etiam dico vobis, et plus quam Prophétam. Hic est enim, de quo scriptum est: Ecce, ego mitto Angelum meum ante fáciem tuam, qui præparábit viam tuam ante te.

Msza (Populus Sion)
Introit jest głosem herolda:”Ludu Boży (to my), Pan przybędzie, by poganom przynieść zbawienie. Majestatyczny głos Pana rozbrzmiewa ku radości serca waszego„. Jest to więc radosne oznajmienie przyjścia Zbawiciela. Psalm 79, przewodni psalm tej mszy, jest utrzymany w poważniejszym tonie, ale antyfona, która się w nim powtarza, rozbrzmiewa tęsknym pragnieniem, by królestwo Boże wróciło na ziemię.
Kolekta jest może najpiękniejszą modlitwą adwentową: Niech Bóg obudzi senne serca nasze, byśmy Synowi Bożemu przygotowali drogi. Pada tu po raz pierwszy owo ważkie słowo o przygotowaniu dróg; słowo to już nie zamilknie. To jest nasza, ludzka droga adwentowa.
Lekcja rozpoczyna się jakby obcą myślą o pożyteczności Pisma św.; przechodzi potem w napominanie chrześcijan do zgody; zgodę ową uzasadnia Apostoł faktem, że Chrystus do wiary powołał owe dwa rozdzielone odłamy ludzkości: żydów na podstawie obietnic, pogan z czystego miłosierdzia. Na tym powołaniu pogan zatrzymuje się Apostoł. Lekcja kończy się jakby modlitwą adwentową: „A Bóg nadziei niech was napełni wszelaką radością i pokojem w wierzeniu: abyście obfitowali w nadziei i w mocy Ducha Świętego„. Strumień łaski na Boże Narodzenie powinien nam przynieść bogatą pełnię królestwa Bożego.
W graduale widzimy Pana w chwale przychodzącego na Syjon i łączymy się ze świętymi w przymierzu ofiarnym, skoro niezadługo dokona się ofiara odkupienia. Śpiewając radosne Alleluja wchodzimy do domu Bożego, do nowego Jeruzalem.
W ewangelii słyszymy dosłowne pytanie uwięzionego Chrzciciela i daną mu odpowiedź. Według myśli Kościoła, Chrystus chce nam zapowiedzieć swą działalność duchową w królestwie Bożym. Jest On Zbawicielem; pragnie uzdrowić chrome, głuche i ślepe dusze, chce być wskrzesicielem zmarłych, chce ubogim przynieść dobrą nowinę. Nie gorszymy się ubóstwem jego postaci. Jana Chrzciciela sam Chrystus przedstawia nam jako herolda Odkupiciela, któremu ma przygotować drogę.
Ofertorium i sekreta są prośbami, aby Bóg zwrócił się ku nam, okazał swoją radość i swoją pomoc i dał się przez ofiarę przebłagać. Ofiara i uczta ofiarna są już przedsmakiem i spełnieniem nadchodzącego w blasku królestwa Bożego, dlatego widzimy w antyfonie na Komunię św., że chwała Pańska przybywa. Czyż możemy wobec tego mieć inne pragnienie, jak „gardzić tym co ziemskie, a miłować rzeczy nieziemskie„? (modlitwa po Komunii św.).

Rozważania do Mszy Świętej zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)