Msza jest sprawowana w intencji Gregoriańskiej.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronach 578 oraz 126 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Colossénses: Col 3, 12-17
Fratres: Indúite vos sicut electi Dei, sancti et dilecti, víscera misericórdiæ, benignitátem, humilitátem, modéstiam, patiéntiam: supportántes ínvicem, et donántes vobismetípsis, si quis advérsus áliquem habet querélam: sicut et Dóminus donávit vobis, ita et vos. Super ómnia autem hæc caritátem habéte, quod est vínculum perfectionis: et pax Christi exsúltet in córdibus vestris, in qua et vocáti estis in uno córpore: et grati estóte. Verbum Christi hábitet in vobis abundánter, in omni sapiéntia, docéntes et commonéntes vosmetípsos psalmis, hymnis et cánticis spirituálibus, in grátia cantántes in córdibus vestris Deo. Omne, quodcúmque fácitis in verbo aut in ópere, ómnia in nómine Dómini Iesu Christi, grátias agéntes Deo et Patri per Iesum Christum, Dóminum nostrum.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 13, 24-30
In illo témpore: Dixit Iesus turbis parábolam hanc: Símile factum est regnum coelórum hómini, qui seminávit bonum semen in agro suo. Cum autem dormírent hómines, venit inimícus eius, et superseminávit zizánia in médio trítici, et ábiit. Cum autem crevísset herba et fructum fecísset, tunc apparuérunt et zizánia. Accedéntes autem servi patrisfamílias, dixérunt ei: Dómine, nonne bonum semen seminásti in agro tuo? Unde ergo habet zizánia? Et ait illis: Inimícus homo hoc fecit. Servi autem dixérunt ei: Vis, imus, et collígimus ea? Et ait: Non: ne forte colligéntes zizánia eradicétis simul cum eis et tríticum. Sínite utráque créscere usque ad messem, et in témpore messis dicam messóribus: Collígite primum zizáania, et alligáte ea in fascículos ad comburéndum, tríticum autem congregáta in hórreum meum.

Msza (Dicit Dominus)
Kościół i dusza oczekują „dnia Pańskiego”. Słyszymy już przyjazne zaproszenie łagodnego Króla, widzimy już wygnańców idących do ojcowskiego domu (introit); kolekta błaga o opiekę na ostatnie dni: „Prosimy Cię, Panie, strzeż rodziny swojej nieustanną dobrocią ojcowską – a skoro jedynym oparciem naszym jest nadzieja łaski z nieba, zawsze nas ochraniaj opieką swoją”. Z kolei (epistoła) wpaja nam Kościół w serce dwie nauki: (1) Koniec jest blisko; już teraz należy osiągnąć ideał; żyj tak, jak gdyby dzień Pański miał naprawdę nadejść w najbliższym czasie; żyj życiem prawdziwie chrześcijańskim w oczekiwaniu powrotu Pana; na przyjęcie wielkiego Króla przywdziej szatę miłosierdzia, dobroci, pokory, cichości, cierpliwości. (2) Druga nauka jest następująca: istnieje niebo i piekło; kąkol będzie spalony, a pszenica zgromadzona do spichlerzy niebieskich. Obraz sądu ostatecznego, jaki tu Zbawiciel przedstawia, jest istotnie wstrząsający. Płonące snopy nieszczęsnych potępieńców rozświetlają krwawą łuną mroczne czeluści; zbawieni zaś podobni do wspaniałych słońc wchodzą w bramę królestwa wiecznego. Tęskne De profundis (of., All.) odmawiać możemy w duchu ewangelicznej przypowieści: ileż jeszcze chwastów znajduje się w mojej duszy! Oby dzisiejsza ofiara „pojednania”usunęła te chwasty i wsparła chwiejne serca (sekreta), Eucharystia jest „zadatkiem dokonania zbawienia”; przenosząc myśl tę na tło ewangelii przypomnijmy sobie, że już dziś boski żniwiarz składa nasze dojrzałe snopy do spichlerza niebieskiego (modlitwa po Komunii św.).

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, ss. 187-188).