22. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego


niedziela

21 październikaa
22. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
2
Szata
09:45

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za Marię i jej pradziadka z okazji ich rocznicy urodzin.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 573 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Philippénses: Phil 1, 6-11
Fratres: Confídimus in Dómino Iesu, quia, qui coepit in vobis opus bonum, perfíciet usque in diem Christi Iesu. Sicut est mihi iustum hoc sentíre pro ómnibus vobis: eo quod hábeam vos in corde, et in vínculis meis, etin defensióne, et confirmatióne Evangélii, sócios gáudii mei omnes vos esse. Testis enim mihi est Deus, quómodo cúpiam omnes vos in viscéribus Iesu Christi. Et hoc oro, ut cáritas vestra magis ac magis abúndet in sciéntia et in omni sensu: ut probétis potióra, ut sitis sincéri et sine offénsa in diem Christi, repléti fructu iustítiæ per Iesum Christum, in glóriam et laudem Dei.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 22:15-21
In illo témpore: Abeúntes pharisaei consílium iniérunt, ut cáperent Iesum in sermóne. Et mittunt ei discípulos suos cum Herodiánis, dicéntes: Magíster, scimus, quia verax es et viam Dei in veritáte doces, et non est tibi cura de áliquo: non enim réspicis persónam hóminum: dic ergo nobis, quid tibi vidétur, licet censum dare Caesari, an non? Cógnita autem Iesus nequítia eórum, ait: Quid me tentátis, hypócritæ? Osténdite mihi numísma census. At illi obtulérunt ei denárium. Et ait illis Iesus: Cuius est imágo hæc et superscríptio? Dicunt ei: Caesaris. Tunc ait illis: Réddite ergo, quæ sunt Caesaris, Caesari; et, quæ sunt Dei, Deo.

Msza (Si iniquitates)
Z pokutną powagą i duszą zatroskaną wchodzimy dzisiaj do świątyni. Jest to jakby uprzedzenie sądu ostatecznego. Obarczeni grzechami wołamy do Pana z głębi ziemskiego wygnania o przebaczenie (introit). „Jeśli na nieprawości zważać będziesz, Panie – o Panie, któż się ostoi?” Nauczmy się odmawiać psalm 129, tak mocne zawierający akcenty – również w duchu żalu i tęsknoty za przyjściem Pana. Serdeczna, ufna modlitwa (kolekta) nie zawiera żadnej określonej prośby, lecz jest jak gdyby złotą czarą, w którą składamy nasze codzienne i tygodniowe prośby o wierne wypełnianie obowiązków stanu i o postęp w doskonałości jako przygotowanie na dzień ostateczny.
W epistole (list do Filipian jest najserdeczniejszy, najbardziej osobisty z listów św. Pawła) przemawia wielki duszpasterz do swej ulubionej gminy; słowa jego tchną najgłębszą miłością, a nawet czułością. To jest główna troska Apostoła, aby dobre dzieło zostało ukończone do dnia (powrotu) Chrystusowego; mamy się upodobnić do drzew obciążonych owocami, mamy rosnąć w miłości. Wyobraź sobie, że tymi słowy przemawia do ciebie Kościół jako troskliwa i tkliwa matka. W walce ze światem i piekłem chrześcijanin znajduje głęboką pociechę w świętej społeczności, którą opiewa graduał; jakbyśmy widzieli gminę wiernych zgromadzoną przy ofierze niedzielnej, czy też szczęśliwą rodzinę lub zgromadzenie zakonne. Śpiew Alleluja mówi o nadziei chrześcijańskiej, która leży u podstaw naszych czasów.
Ewangelia opowiada scenę z monetą czynszową; żadna może scena nie ukazuje Zbawiciela tak wyraźnie w Jego boskiej wielkości wobec wrogów, jak ta właśnie. Co chce nam Chrystus powiedzieć tym majestatycznym słowem o monecie czynszowej: „Oddajcie, co jest cesarskiego, cesarzowi, a co jest Bożego, Bogu„? To samo, czego uczy epistoła: Chrześcijaninie, wypełnij obowiązek swój na ziemi! Obowiązki te są podwójne: wobec ludzi i wobec Boga; to jakby dwie tablice Zakonu. Jak przykazanie miłości obejmuje miłość Boga i bliźniego i jak ono nie przeczy sobie, lecz wzajemnie się uzupełnia, tak uzupełnia się wzajemnie i ten podwójny krąg obowiązków. Bóg ukrywa się w osobie twojego przełożonego, zatwierdza jego rozkazy. Oba czytania Pisma św. mają wspólną myśl zasadniczą: w obliczu dnia Chrystusowego prowadź życie czynne i zgodne z obowiązkiem.
W ofertorium królowa Estera w ciężkiej potrzebie błaga Boga o właściwe słowa, gdy stanie przed królem; my prosimy o właściwe słowa, gdy znajdziemy się przed naszym Królem Chrystusem; tych słów uczy nas Kościół w liturgii! W sekrecie prosimy, stosownie do poważnego charakteru dzisiejszej mszy, o odpuszczenie grzechów i obronę od wszelkiego złego. Śpiew na Komunię świętą jest również usilnym wołaniem o pomoc; Eucharystia jest niejako uprzedzeniem sądu: obecnie przychodzi Chrystus jako przyjaciel, kiedyś przyjdzie jako sędzia. Msza św. jest pamiątką Zbawiciela (modlitwa po Komunii świętej). Dwie myśli przewijają się w ciągu mszy, jedna raczej negatywna: grzechy moje napełniają mnie lękiem przed sądem; druga pozytywna: pragnę prowadzić życie naprawdę chrześcijańskie, aby ostać się przed sądem Bożym.

Rozważania na dzisiejsze Święto zostały opracowane na podstawie trzeciego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań 1956, ss. 167-168).

« wróć