Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za Martę i Mateusza z podziękowaniem Opatrzności Bożej za opiekę i z prośbą o przymnożenie wiary i potrzebne łaski.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 475 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Actuum Apostolórum: Act 2, 14-21.
In diébus illis: Stans Petrus cum úndecim, levávit vocem suam, et locútus est eis: Viri Iudaei, et qui habitátis Ierúsalem univérsi, hoc vobis notum sit, et áuribus percípite verba mea. Non enim, sicut vos æstimátis, hi ébrii sunt, cum sit hora diéi tértia: sed hoc est, quod dictum est per Prophétam Ioël: Et erit in novíssimis diébus – dicit Dóminus – effúndam de Spíritu meo super omnem carnem, et prophetábunt fílii vestri et fíliæ vestræ, et iúvenes vestri visiónes vidébunt, et senióres vestri sómnia somniábunt. Et quidem super servos meos et super ancíllas meas in diébus illis effúndam de Spíritu meo, et prophetábunt: et dabo prodígia in coelo sursum et signa in terra deórsum, sánguinem et ignem et vapórem fumi. Sol convertátur in ténebras et luna in sánguinem, antequam véniat dies Dómini magnus et maniféstus. Et erit: omnis, quicúmque invocáverit nomen Dómini, salvus erit.

Léctio Actuum Apostolórum: Acts 5, 12-16
In diébus illis: Per manus autem Apostolórum fiébant signa et prodígia multa in plebe. Et erant unanímiter omnes in pórticu Salomónis. Ceterórum autem nemo audébat se coniúngere illis: sed magnificábat eos pópulus. Magis autem augebátur credéntium in Dómino multitúdo virórum ac mulíerum, ita ut in pláteas eiícerent infírmos, et pónerent in léctulis ac grabátis, ut, veniénte Petro, saltem umbra illíus obumbráret quemquam illórum, et liberaréntur ab infirmitátibus suis. Concurrébat autem et multitúdo vicinárum civitátum Ierúsalem, afferéntes ægros et vexátos a spirítibus immúndis: qui curabántur omnes.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioannes 6, 44-52
In illo témpore: Dixit Iesus turbis Iudæórum: Nemo potest veníre ad me, nisi Pater, qui misit me, tráxerit eum: et ego resuscitábo eum in novíssimo die. Est scriptum in Prophétis: Et erunt omnes docíbiles Dei. Omnis, qui audívit a Patre et dídicit, venit ad me. Non quia Patrem vidit quisquam, nisi is, qui est a Deo, hic vidit Patrem. Amen, amen, dico vobis: qui credit in me, habet vitam ætérnam. Ego sum panis vitæ. Patres vestri manducavérunt manna in desérto, et mórtui sunt. Hic est panis de coelo descéndens: ut, si quis ex ipso manducáverit, non moriátur. Ego sum panis vivus, qui de coelo descéndi. Si quis manducáverit ex hoc pane, vivet in ætérnum: et panis, quem ego dabo, caro mea est pro mundi vita.

Msza (Deus, dum) bogata jest w głębokie myśli. Introit podaje główną jej treść, którą można by ująć w słowa: droga Kościoła, kierowanego przez Ducha Świętego w ciągu wieków: „Boże (Duchu Święty), gdyś wychodził przed ludem swoim wskazując mu drogę i wśród niego mieszkając, alleluja; ziemia się trzęsła, a niebiosa dżdżem kropiły, alleluja, alleluja”. Czyż można piękniej opisać działanie Ducha Świętego w Kościele? Myśl tę pięknie rozwijają trzy czytania, kolekty zaś stanowią jak gdyby komentarz do nich. W pierwszej lekcji słyszymy kazanie św. Piotra w dniu zesłania Ducha Świętego; przytacza on słowa, w których prorok Joel opisuje działalność Ducha Świętego w Kościele: „I stanie się, w ostatnie dni (mówi Pan) wleję z Ducha mego na wszelkie ciało; i prorokować będą synowie wasi i córki wasze, a młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcom waszym sny się śnić będą”. W jaki zaś sposób spełnia się to proroctwo w Kościele? Otóż działanie Ducha Świętego jest dwojakie: zewnętrzne i wewnętrzne, czyli przez cuda i przez łaskę. Druga lekcja dzisiejsza opowiada o zewnętrznym, cudownym działaniu Ducha Świętego, a więc o cudach, które się za pośrednictwem Apostołów dokonywały w pierwszej gminie chrześcijańskiej, tj. w Jerozolimie. „A przez ręce Apostołów działo się wiele znaków i cudów … Na ulice wynosili chorych i kładli na łożach i noszach, aby gdy Piotr przechodził, przynajmniej cień jego padł na którego z nich, by uzdrowieni byli z niemocy swoich. Zbiegało się też mnóstwo ludu z pobliskich miast do Jeruzalem, przynosząc chorych i dręczonych przez duchy nieczyste, a ci wszyscy byli uzdrawiani”. Taka zatem jak zewnętrzna działalność Ducha Świętego – działalność przez cuda. Aczkolwiek zaś w miarę rozwoju organizacji kościelnej zewnętrzne te znaki stawały się coraz rzadsze, to jednak nigdy nie ustały. Cuda dzieją się i dziać się będą zawsze na dowód, że Duch Święty kieruje swoim Kościołem. To jednak cudowne działanie Ducha Świętego nie jest rzeczą najważniejszą: bez porównania bowiem donioślejsze jest Jego działania wewnętrzne, niewidzialne, Jego działanie przez łaskę za pośrednictwem sakramentów i innych środków wiodących do zbawienia, skupionych wokół Eucharystii. Zaliczamy tu również pociągnięcie duszy do Boga przez łaskę. W ten sposób należy pojmować dzisiejszą ewangelię; Pan Jezus bowiem mówiąc: „Nikt do mnie przyjść nie może, jeśli Ojciec, który mnie posłał, nie pociągnie go … Jest napisane u Proroków: I będą wszyscy uczniami Bożymi” (Iz 54, 13; Jer 31, 33), – ma na myśli owo wewnętrzne działanie Ducha Świętego przez łaskę. W szczególny jednak sposób działa Duch Święty w Eucharystii: „Jeśli kto pożywać będzie tego chleba, żyć będzie na wieki; a chleb, który ja dam, jest ciało moje za życie świata” (Kościół podkreśla ten tekst także i w dzisiejszym brewiarzu). W Eucharystii bowiem Duch Święty stwarza, zachowuje i rozwija życie Boże. Ona to jest przędziwem, z którego Duch Święty tka szatę godową Kościoła i dusz; gdy zaś szata ta będzie ukończona, wówczas dokona się Jego zadanie na ziemi, a Kościół i dusze wejdą do niebieskiej komnaty godowej na wieczne zaślubiny. Zapanuje wówczas pokój wieczny, który Duch Święty już teraz wlewa do dusz naszych, a który nas napełnia właśnie w Komunii świętej: „Pokój zostawiam wam, alleluja; pokój mój daję wam, alleluja (ant. na Komunię św.). Obie kolekty zaliczyć można między najpiękniejsze modlitwy do Ducha Świętego: „Niechaj oświeci umysły nasze, prosimy Cię, Panie, Pocieszyciel, który od Ciebie pochodzi, i niech nas doprowadzi do poznania wszelkiej prawdy, wedle obietnic Syna Twego”. „Spraw, prosimy Cię, wszechmogący, miłosierny Boże, aby Duch Święty, nawiedzając nas, uczynił serca nasze godnym przybytkiem swej chwały”. W sekrecie prosimy, „abyśmy zbożnymi czynami uczcili to, czego w tych tajemnicach dokonywamy”. Bóg przychodzi w tajemnicach swoich i przynosi nam łaskę, której skuteczność jednak zależna jest od naszego współdziałania. W modlitwie po Komunii św. prosimy, „abyśmy się w wiecznej radości weselili tym, co docześnie sprawujemy”. 

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rol Liturgiczny” (Poznań 1956, t. 2, str. 348-349).