Niedziela Przewodnia (1. Niedziela po Wielkanocy)


niedziela

28 kwietnia
Niedziela Przewodnia (1. Niedziela po Wielkanocy)
1
Szata
09:45

 

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za zmarłych śp. rodziców Weronikę i Maksymiliana Szczepanik.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 435 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Ioannis Apóstoli: 1 Iohn 5, 4-10
Caríssimi: Omne, quod natum est ex Deo, vincit mundum: et hæc est victoria, quæ vincit mundum, fides nostra. Quis est, qui vincit mundum, nisi qui credit, quóniam Iesus est Fílius Dei? Hic est, qui venit per aquam et sánguinem, Iesus Christus: non in aqua solum, sed in aqua et sánguine. Et Spíritus est, qui testificátur, quóniam Christus est véritas. Quóniam tres sunt, qui testimónium dant in coelo: Pater, Verbum, et Spíritus Sanctus: et hi tres unum sunt. Et tres sunt, qui testimónium dant in terra: Spíritus, et aqua, et sanguis: et hi tres unum sunt. Si testimónium hóminum accípimus, testimónium Dei maius est: quóniam hoc est testimónium Dei, quod maius est: quóniam testificátus est de Fílio suo. Qui credit in Fílium Dei, habet testimónium Dei in se.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioannes 20, 19-31
In illo témpore: Cum sero esset die illo, una sabbatórum, et fores essent clausæ, ubi erant discípuli congregáti propter metum Iudæórum: venit Iesus, et stetit in médio, et dixit eis: Pax vobis. Et cum hoc dixísset, osténdit eis manus et latus. Gavísi sunt ergo discípuli, viso Dómino. Dixit ergo eis íterum: Pax vobis. Sicut misit me Pater, et ego mitto vos. Hæc cum dixísset, insufflávit, et dixit eis: Accípite Spíritum Sanctum: quorum remiseritis peccáta, remittúntur eis; et quorum retinuéritis, reténta sunt. Thomas autem unus ex duódecim, qui dícitur Dídymus, non erat cum eis, quando venit Iesus. Dixérunt ergo ei alii discípuli: Vídimus Dóminum. Ille autem dixit eis: Nisi vídero in mánibus eius fixúram clavórum, et mittam dígitum meum in locum clavórum, et mittam manum meam in latus eius, non credam. Et post dies octo, íterum erant discípuli eius intus, et Thomas cum eis. Venit Iesus, iánuis clausis, et stetit in médio, et dixit: Pax vobis. Deinde dicit Thomæ: Infer dígitum tuum huc et vide manus meas, et affer manum tuam et mitte in latus meum: et noli esse incrédulus, sed fidélis. Respóndit Thomas et dixit ei: Dóminus meus et Deus meus. Dixit ei Iesus: Quia vidísti me, Thoma, credidísti: beáti, qui non vidérunt, et credidérunt. Multa quidem et alia signa fecit Iesus in conspéctu discipulórum suórum, quæ non sunt scripta in libro hoc. Hæc autem scripta sunt, ut credátis, quia Iesus est Christus, Fílius Dei: et ut credéntes vitam habeátis in nómine eius.

Msza (Quasi modo). W tekstach jej łączy się niezłomna siła z tkliwym uczuciem: dwa czynniki, które pierwotny Kościół przedziwnie umiał ze sobą godzić. Rozbrzmiewa w nich z jednej strony zwycięska moc wiary pierwszych męczenników, z drugiej zaś macierzyńska miłość Kościoła dla swych nowozrodzonych dzieci. W introicie Kościół, matka nasza, przemawia do neofitów (i do nas): „Jako dopiero narodzone (w wodzie chrztu św.) niemowlęta pożądajcie duchowego, szczerego mleka (Eucharystii św.), abyście przez nie wzrastali ku zbawieniu”. Introit zatem podaje nam od razu myśl przewodnią całej dzisiejszej Mszy św. i wyraża wielką, podstawową zasadę pobożności w duchu liturgii: od chrztu do Eucharystii! To jest droga, po której iść mają neofici, zarówno w obecnym okresie wielkanocnym, jak i całym późniejszym swym życiu. Psalm 80 znajduje tu zupełne zastosowanie, trzeba go jednak rozważyć w całości. Nauczmy się odmawiać stale cały psalm introitu jako przygotowanie do Mszy św. Jest to psalm o szczególnie uroczystym nastroju: na samym już wstępie rozbrzmiewa on jak gdyby dźwiękiem rozkołysanego dzwonu. Następnie słyszymy słowa samego Boga, mówiące o niezwyciężonej mocy i o szczęściu, które są udziałem chrześcijan: „I nakarmił ich tłustością zboża, i nasycił ich miodem z opoki”. Odnosi się to do Eucharystii. Niezmiernie głęboka, treściwa i pouczająca jest kolekta: uroczystości wielkanocne przeminęły, my jednak powinniśmy nadal żyć i postępować w ich duchu. W słowach tych zawarty jest cały nasz program życiowy: powinniśmy prowadzić życie duchowego zmartwychwstania.
Epistoła mówi o zwycięskiej mocy wiary: Neofici „narodzili się z Boga”, a wiara w Chrystusa zwycięża świat. Świadectwo o niej daje Bóg w Trójcy jedyny: Ojciec podczas chrztu w Jordanie, Syn umierając na krzyżu, Duch Święty w Kościele swoim. Liturgia przypisuje tym słowom inne jeszcze znaczenie, odnosi je bowiem do trzech sakramentów wielkanocnych: chrztu (woda), Eucharystia (Krew) i bierzmowanie (Duch). Zwłaszcza w słowach: „Jest to ten sam Jezus Chrystus, który przyszedł przez wodę i przez krew, nie w wodzie tylko, ale w wodzie i we krwi”. Kościół jeszcze raz wypowiada myśl przewodnią dzisiejszej Mszy św., a mianowicie, że nie sam tylko chrzest, ale chrzest i Eucharystia składają się na pełnię życia chrześcijańskiego.
Ewangelia przedstawia nam w dramatyczny sposób jedno z najbardziej ujmujących wydarzeń po zmartwychwstaniu Pana: „A po ośmiu dniach” (to znaczy w dzisiejszą niedzielę) Pan Jezus ukazuje się „niewiernemu Tomaszowi”. Jest to dla nas doniosła nauka o istocie wiary, która wprawdzie nie widzi ani nie pojmuje, ale wierzy. Także i to wydarzenie liturgia odnosi do Eucharystii mówiąc nam niejako: Jeśli w związku z wiarą twoją nasuwają ci się trudności, dotykaj raz po raz ran Chrystusowych, to znaczy, przyjmuj Eucharystię św.; wówczas zaś utwierdzisz się w wierze, ujrzysz Chrystusa i wraz ze św. Tomaszem będziesz mógł powiedzieć: „Pan mój i Bóg mój!” Objaśnienie to jednak nie wyczerpuje żadną miarą całej treści dzisiejszej ewangelii. W świętym misterium liturgicznym myśl o Tomaszu snuje się dalej. Dowodzi tego antyfona na Komunię św.: kiedy dziś przyjmować będę Eucharystię, Zmartwychwstały powie i do mnie: „Wyciągnij rękę twoją” (w dawnych czasach kładziono wiernym Chleb eucharystyczny na dłoń). Radość ze zmartwychwstania osiąga najwyższe nasilenie w sekrecie, gdy składamy Bogu dary „radującego się Kościoła” i prosimy abyśmy w przyszłości zażywali całej pełni radości wiekuistej. W modlitwie po Komunii św. wyznajemy, że Eucharystia ustanowiona została „dla naszego odnowienia”, i prosimy, aby się dla nas stała lekarstwem na życie doczesne i przyszłe. Za dawnych czasów urządzano dziś po południu procesję prowadzoną przez papieża do kościoła świętych Kosmy i Damiana.

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, str. 260-263).

« wróć