1. Niedziela Adwentu


niedziela

02 grudnia
1. Niedziela Adwentu
1
Szata
09:45

Msza Święta jest sprawowana za Marię z okazji pierwszej rocznicy Chrztu.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 43 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Lectio Epístolæ beati Pauli Apostoli ad Romános: Rom 13, 11-14
Fatres: Scientes, quia hora est iam nos de somno súrgere. Nunc enim própior est nostra salus, quam cum credídimus. Nox præcéssit, dies autem appropinquávit. Abiiciámus ergo ópera tenebrárum, et induámur arma lucis. Sicut in die honéste ambulémus: non in comessatiónibus et ebrietátibus, non in cubílibus et impudicítiis, non in contentióne et æmulatióne: sed induímini Dóminum Iesum Christum.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secundum Lucam: Luc 21, 25-33
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Erunt signa in sole et luna et stellis, et in terris pressúra géntium præ confusióne sónitus maris et flúctuum: arescéntibus homínibus præ timóre et exspectatióne, quæ supervénient univérso orbi: nam virtútes coelórum movebúntur. Et tunc vidébunt Fílium hóminis veniéntem in nube cum potestáte magna et maiestáte. His autem fíeri incipiéntibus, respícite et leváte cápita vestra: quóniam appropínquat redémptio vestra. Et dixit illis similitúdinem: Vidéte ficúlneam et omnes árbores: cum prodúcunt iam ex se fructum, scitis, quóniam prope est æstas. Ita et vos, cum vidéritis hæc fíeri, scitóte, quóniam prope est regnum Dei. Amen, dico vobis, quia non præteríbit generátio hæc, donec ómnia fiant. Coelum et terra transíbunt: verba autem mea non transíbunt.

Msza (Ad te levavi). Dzisiejsza ofiara Mszy św., pierwsza na progu roku świętego, w swych częściach zmiennych daje nam: zapowiedź (ewangelia), upomnienie (epistoła) i modlitwy adwentowe (introit, kolekta).
Wstępujemy do domu Bożego. Na wstępie spotykamy Maryję, Matkę Bożą, przygotowującą już żłóbek, w którym położyć ma Syna Bożego. Stacja w kościele S. Maria Maggiore, przy żłóbku (w kościele stacyjnym spotyka nas patron tego kościoła). Jakież to piękne: dziś, w pierwszym dniu przygotowania do Bożego Narodzenia, widzimy już Matkę Bożą przy żłóbku. Najświętsza Panna Maryja prowadzi nas obecnie na świętą Ofiarę, przemawia do nas, modli się z nami. Jak przejmująco w Jej ustach brzmi introit: „Do Ciebie, Panie, podnoszę duszę moją, Boże mój, w Tobie ja ufam … bo żaden z ufających w Tobie nie dozna zawodu”. Ona, Matka Boża, może nas uczyć modlitwy i tęsknoty. Śpiewamy Kyrie, pieśń wygnanych dzieci Bożych, pieśń naszej tęsknoty; w okresie Adwentu w ten właśnie sposób chcemy wyrazić naszą tęsknotę do zbawienia. Gloria odpada; zaśpiewamy ją dopiero wtedy, gdy w tym samym kościele w świętą noc obchodzić będziemy uroczystość Bożego Narodzenia.
Kościół Święty, Matka Nasza, rozkłada ręce odmawiając kolektę; jest to typowa modlitwa Adwentu, rozpoczynająca się słowem „Excita” (wzbudź); w przeciwieństwie do spokojnie płynących słów modlitw okresu Zesłania Ducha Świętego jest ona gwałtowna; nacisk położony jest na słowo „przybądź”. Zważmy, że ta modlitwa zwrócona jest wprost do Chrystusa. Brzmi to jak starożytne „maran atha”, to znaczy: „przybądź, Panie!”. W jakim celu Pan ma przybyć? Aby nas odkupić: przybądź i zbaw nas od grzechu i kary. Znowu staje przed nami Najświętsza Maryja Panna i poucza nas w epistole. Przedziwne to słowa, zwłaszcza w ustach Najświętszej Maryi Panny: stoi ona w blasku dnia odkupienia. Ciemna noc panowała dotąd na ziemi; ludzie spali, odziani w brudne łachmany grzechu. Teraz świta dzień zbawienia, Król jest już blisko. Wzywa On do boju jaśniejący zastęp swych rycerzy; Najświętsza Panna, jako orędowniczka, mówi: Obleczcie się w zbroję światłości; co więcej – obleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa, jak i ja sama w Niego się przyoblekłam. W ewangelii ukazuje się Pan w mocy i majestcie: jest to już odpowiedź na słowo „Excita”. Spoglądamy i „podnosimy głowy nasze, bo się przybliża odkupienia nasze”. W wiekach średnich podczas tej Mszy św. śpiewano przed ewangelią znaną sekwencję „Dies irae”, która jest tu bardziej na miejscu niż we mszy za zmarłych. Grzegorz Wielki wygłosił o tej ewangelii w kościele stacyjnym homilię, którą częściowo czytamy w brewiarzu. Po słowie następuje czyn, zarówno ze strony ludzi jak i ze strony Boga. Aby zaznaczyć, że nie są to jedynie słowa, sobie samych przynosimy w ofierze pod postacią darów, do których dołączamy swą własną tęsknotę. Ofiarowanie więc jest służbą słowa Bożego (pierwsza część Mszy św., tzw. msza katechumenów), zamienioną w ludzki nasz czyn. Czynem zaś ze strony Boga jest przyjście Chrystusa w łasce, podobne w skutkach swych do tego, co opisuje słowo Boże (ewangelia). To przyjście Chrystusa jest dzisiaj jeszcze niewidzialne, ukryte – niemniej jednak rzeczywiste, i przygotowuje nas do wielkiej łaski Jego przybycia w dzień Bożego Narodzenia (po Komunii św.). Sekreta, klasycznie zwięzła, jest pełna treści: „Spraw, Panie, abyśmy mocą świętych tajemnic oczyszczeni, do Ciebie, któryś jest ich sprawcą, z czystym sercem dojść mogli”. Zwróćmy uwagę na modlitwę po Komunii św.; jest ona wzięta z psalmu 47; „Obdarz nas, Panie, miłosierdziem Twoim w pośrodku Kościoła Twego” – oznacza to, że klęczymy w domu Bożym z wyciągniętymi ku górze rękoma, czekając, aby nich było złożone Miłosierdzie (wcielone), jak niegdyś na rękach starca Symeona. Taka jest postawa nasza na początku tego okresu świątecznego. Przy końcu, 2 lutego, modlimy się tymi słowami Psalmisty: „Przyjęliśmy, Boże, miłosierdzie Twoje”: (introit). Święta Ofiara ma załagodzić naszą tęsknotę do Pana, ma być ziarnem, które padłszy na urodzajną ziemię, na Boże Narodzenie przyniesie plon stokrotny (antyfona na Komunię św.). Serce nasze ma być równocześnie Matką Bożą i żłóbkiem. Zważmy, że gdzie przemawia tęsknota człowieka, śpiewamy psalm 24 (introit, graduał, ofertorium), tam natomiast, gdzie Bóg odpowiada nam przyjściem swoim, intonujemy psalm 84 (Alleluja, antyfona na Komunię św.).

Rozważania do Mszy Świętej zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956).

« wróć