Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji:  O nawrócenie dla grzeszników, zwłaszcza w rodzinie i wśród znajomych, o nawrócenie dla pogan, Żydów, heretyków i odszczepieńców.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 642 i 546 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio libri Apocalýpsis beáti Ioánnis Apóstoli: Apoc 21, 2-5
Et ego Joannes vidi sanctam civitatem Jerusalem novam descendentem de cælo a Deo, paratam sicut sponsam ornatam viro suo. Et audivi vocem magnam de throno dicentem: Ecce tabernaculum Dei cum hominibus, et habitabit cum eis. Et ipsi populus ejus erunt, et ipse Deus cum eis erit eorum Deus: et absterget Deus omnem lacrimam ab oculis eorum: et mors ultra non erit, neque luctus, neque clamor, neque dolor erit ultra, quia prima abierunt. Et dixit qui sedebat in throno: Ecce nova facio omnia. Et dixit mihi: Scribe, quia hæc verba fidelissima sunt, et vera.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 19, 1-10
Et ingressus perambulabat Jericho. Et ecce vir nomine Zachæus: et hic princeps erat publicanorum, et ipse dives: et quærebat videre Jesum, quis esset: et non poterat præ turba, quia statura pusillus erat. Et præcurrens ascendit in arborem sycomorum ut videret eum: quia inde erat transiturus. Et cum venisset ad locum, suspiciens Jesus vidit illum, et dixit ad eum: Zachæe, festinans descende: quia hodie in domo tua oportet me manere. Et festinans descendit, et excepit illum gaudens. Et cum viderent omnes, murmurabant, dicentes quod ad hominem peccatorem divertisset. Stans autem Zachæus, dixit ad Dominum: Ecce dimidium bonorum meorum, Domine, do pauperibus: et si quid aliquem defraudavi, reddo quadruplum. Ait Jesus ad eum: Quia hodie salus domui huic facta est: eo quod et ipse filius sit Abrahæ. Venit enim Filius hominis quærere, et salvum facere quod perierat.

Msza na uroczystość poświęcenia kościoła zawiera prawdziwe bogactwo myśli. Aby zrozumieć teksty mszalne, należy: mieć stale przed oczyma duszy rzeczywiste poświęcenie kościoła w jego kamiennej budowli upatrywać oblubienicę Chrystusową – Kościół. Ilekroć obchodzimy poświęcenie kościoła (a czynimy do cztery razy w roku), tylekroć obchodzimy święto Kościoła katolickiego. Msza na rocznicę poświęcenia kościoła jest mszą dziękczynną za wszystkie dobrodziejstwa i błogosławieństwa otrzymywane za pośrednictwem domu Bożego. Teksty tej mszy są również bogate w symbolikę. Dom Boży już sam za siebie jest szczególnie czcigodny (graduał), oto Bóg wziął go w swoje posiadanie i obrał go za szczególną siedzibę swej łaski (introit), ponieważ jest on miejscem ofiary najwyższego Kapłana Jezusa Chrystusa (ewangelia, kolekta) i ustanowionym przez Boga miejscem modlitwy (kolekta, Alleluja, antyfona na Komunię św.); dom Boży jest również obrazem i symbolem Kościoła katolickiego na ziemi, owej Chrystusowej oblubienicy bez zmazy, która zstąpiła do nas z nieba (lekcja) i która w świętej Ofierze nieustannie obchodzi swoje gody z boskim Oblubieńcem; a wreszcie jest on rzeczywistym obrazem duszy chrześcijańskiej, uświęconej przez chrzest i Eucharystię (modl. po Komunii św.).

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, ss. 648-649).