Msza św. jest sprawowana w następującej intencji: Z dziękczynieniem i prośbą za Gabrielę, w rocznicę urodzin.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 544 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Ephésios: Ephes 3, 13-21
Fratres: Obsecro vos, ne deficiátis in tribulatiónibus meis pro vobis: quæ est glória vestra. Huius rei grátia flecto génua mea ad Patrem Dómini nostri Iesu Christi, ex quo omnis patérnitas in coelis et in terra nominátur, ut det vobis secúndum divítias glóriæ suæ, virtúte corroborári per Spíritum eius in interiórem hóminem, Christum habitáre per fidem in córdibus vestris: in caritáte radicáti et fundáti, ut póssitis comprehéndere cum ómnibus sanctis, quæ sit latitúdo et longitúdo et sublímitas et profúndum: scire etiam supereminéntem sciéntiæ caritátem Christi, ut impleámini in omnem plenitúdinem Dei. Ei autem, qui potens est ómnia fácere superabundánter, quam pétimus aut intellégimus, secúndum virtútem, quæ operátur in nobis: ipsi glória in Ecclésia et in Christo Iesu, in omnes generatiónes saeculi sæculórum. Amen.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 14, 1-11
In illo témpore: Cum intráret Iesus in domum cuiúsdam príncipis pharisæórum sábbato manducáre panem, et ipsi observábant eum. Et ecce, homo quidam hydrópicus erat ante illum. Et respóndens Iesus dixit ad legisperítos et pharisaeos, dicens: Si licet sábbato curáre? At illi tacuérunt. Ipse vero apprehénsum sanávit eum ac dimísit. Et respóndens ad illos, dixit: Cuius vestrum ásinus aut bos in púteum cadet, et non contínuo éxtrahet illum die sábbati? Et non póterant ad hæc respóndere illi. Dicebat autem et ad invitátos parábolam, inténdens, quómodo primos accúbitus elígerent, dicens ad illos: Cum invitátus fúeris ad núptias, non discúmbas in primo loco, ne forte honorátior te sit invitátus ab illo, et véniens is, qui te et illum vocávit, dicat tibi: Da huic locum: et tunc incípias cum rubóre novíssimum locum tenére. Sed cum vocátus fúeris, vade, recúmbe in novíssimo loco: ut, cum vénerit, qui te invitávit, dicat tibi: Amíce, ascénde supérius. Tunc erit tibi glória coram simul discumbéntibus: quia omnis, qui se exáltat, humiliábitur: et qui se humíliat, exaltábitur.

Msza (Miserere mihi)
Niebo jest posępne: prześladowania, boje, które staczają dusze, uciskają mistycznego Chrystusa; w poprzedniej mszy od początku przebijało się słońce, dziś chmury pozostają do końca; jeden raz tylko (w grad. i All.) nieśmiało wychyla się słońce. W przyrodzie także zapowiada się jesień; dni stają się krótsze, noce zaś dłuższe; to symbole nocy duchowej i prześladowania. Z dzisiejszą mszą zaczynają się listy św. Pawła, pisane z więzienia, co jeszcze bardziej podkreśla ten poważny nastrój. Dzisiaj również zaczyna dźwięczeć motyw paruzji (grad.), wzmagający się w następnych niedzielach.
Msza rozpoczyna się od wstrząsającego „Kyrie” (w introicie, w którym trzy razy Kościół woła: Panie, Kyrie); modli się tu Chrystus mistycznym ciałem i członkami swoimi; woła Ono miłosierdzie dla chorych dusz ludzkich. Trzy są motywy tej modlitwy: (a) Kościół modli się przez cały dzień (w godzinach kanonicznych); (b) Bóg jest „dobry, łaskawy i pełen miłosierdzia”; (c) dusza jest „biedna i uboga”. Potrzeba więc więcej łaski, która musi przewodzić nam w drodze (jak gwiazda Mędrcom) i towarzyszyć (jak Rafał Tobiaszowi) w naszej wędrówce życiowej (kolekta), bo tylko wówczas dusza przyniesie „dobre owoce”. Równie wzruszonym sercem, jak św. Paweł w więzieniu, modli się Kościół i jak matka upomina nas, byśmy dążyli do doskonałości.
Epistoła pełna jest niezwykłego ciepła. Są w niej wyrażone trzy prośby: (a) abyśmy i my „wzmocnili się potężnie w wewnętrznego (tj. wyższego) człowieka”; (b) aby Chrystus mieszkał przez wiarę w sercach naszych; abyśmy byli wkorzenieni i ugruntowani w miłości (miłość jest korzeniem drzewa duszy i podwaliną jej budowy); wówczas dopiero coraz głębiej pojmować będziemy zakres dzieła odkupienia. Serce Kościoła (św. Paweł) tak jest przepełnione, że z trudem zdobywa się na słowa dla należytego wyrażenia miłości Bożej i łaski: „abyście i wy mogli poznać, jak miłość Chrystusowa przewyższa wszelką wiedzę i w ten sposób byli napełnienie całą pełnością Bożą”. Pełne więc i bogate życie łaski – oto co stanowi troskę Kościoła o nas. Epistoła skończyła się na słowach: chwała niech będzie Bogu w Chrystusie i w Kościele, a oto graduał roztacza przed nami wizję paruzji. Wtedy wszystko to się wypełni, gry Chrystus przy powtórnym swym przyjściu wszystkich królów zgromadzi wokół siebie, gdy „Syjon niebieski” tj. Kościół walczący będzie odbudowany i jak oblubienica przystrojony, a Pan objawi się w jasności swego majestatu. Wówczas zapanuje pełna, triumfalna radość wielkanocna, wówczas Kościół śpiewać będzie Alleluja, „nową pieśń” odkupienia.

Ewangelia należy do przypowieści biesiadnych i podaje dwie myśli: (1) Jezus Zbawiciel, jest lekarzem chorej duszy ludzkiej; jest to właściwa Jego praca niedzielna; (2) pokora jest drogą j do uzdrowienia; nie na darmo powraca wciąż Kościół do nauczania tej cnoty (patrz 10 niedziela po Zesłaniu Ducha Św.). Jest ona cnotą podstawową, jest lekarstwem. Uczta w dzień szabatu jest obrazem Uczty eucharystycznej we Mszy niedzielnej, w której Chrystus pragnie uleczyć nas z puchliny ducha światowego, pouczyć (we mszy katechumenów) i posilić pokarmem Bożym (w Ofierze św.). Dostosowując się do poważnego charakteru dzisiejszej Mszy św. nieśmy i my do ołtarza w czasie ofiarowania troskę naszą o potrzeby duszy; dwa razy ze wzrastającą usilnością prosi Kościół o pomoc. Wielkie wrażenie wywiera w rozszerzonym ofertorium trzykrotnie powtarzający się wiersz: „Panie, wejrzyj ku ratunkowi memu”. Sekreta wyraża myśl, że działanie ofiary polega na oczyszczaniu i doskonaleniu. W antyfonie na Komunię św. nie ma treści eucharystycznej; dziękujemy raczej za dobrotliwe kierownictwo Boże w młodości, a patrząc z troską na zbliżającą się starość prosimy, aby i wówczas Bóg nas nie opuszczał; Eucharystia jest więc prawdziwym Wiatykiem. Rozwija się tu niejako cała historia życia: widzimy Zbawiciela naszego dziecięctwa, wieku młodzieńczego i męskiego oraz naszej starości. Modlitwa po Komunii św. wyraża prośbę o oczyszczenie i odnowienie przez Eucharystię; osobną myśl tej modlitwy stanowi prośba o pomoc dla ciała. Eucharystia jest również drzewem żywota dla naszego ciała.

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, str, 128-129).